o.O

Ej! to nie jest tak dajesz! Nie będę tu striptizu robić! xP

... Herka... pamiętasz te opowiadanie o Avalon Demonie? ^^

JEAH
Kocham cię Kathi

hmm... wybacz ale nie pamiętam <wstydniś> pseplasiam

Tarik napisał:

Katharsis napisał:

2. erotyczne, czyli ciekawe miejsca i zdarzenia

JEDZIESZ!!

Oj Tarik Tarik... ;D niemasz ciekawszych zajec jak czytanie erotycznych bajeczek?
Swiruje oczywiscie Historia naprawde ciekawa z 10 minut czytalem ^^.
a ja proponuje zebys napisala o pokoju miedzy ally i horda ;D o tym jak tauren i gnom ida sie na***ac do tawerny ;p

nie będzie mdłe a ludziory na pewno nie wyśmieją

tzw. DAJESZ I JUŻ

jak ci będzie lepiej

haha xD lubie te krowki

No dobra... Kathi to dedykuje tobie (więc jak Ludziory będą się śmiały to zwale na ciebie ;P)
oto fr. opowiadania pod tytułem "Bleck tears" (chyba dobrze napisałam, ale nie chce mi się słownika włączać )

Prolog

-Odejdź mi stąd mieszańcu! I obym cię tu więcej nie widziała!- krzyczała przysadzista kobieta na stojącą przed nią dziewczynkę.
-Tak madame...- ledwo szepnęło dziecko i pobiegło w dalsze zaułki Krwawej Dzielnicy. Dziewczynka miała ponad metr pięćdziesiąt wzrostu i była przerażająco chuda jak, na siedmiolatkę. Miała duże ciemno fioletowe oczy, szarawą cerę, czarno-czerwone loki, wąskie wargi, na które delikatnie nachodziły dwa małe kiełki, oraz lekko szpiczaste uszy. Ubrana była w starą, poszarpaną sukienkę, a na szyi wisiał jej mały woreczek na sznurku.
Skręciła w ślepy zaułek. Podeszła bliżej ściany i zastukała w kamień na wysokości jej ramienia. Nagle na dole muru utworzyło się przejście. Dziewczynka z łatwością przez nie przeszła. Za murem była całkiem inny świat, świat bogatych. Dzielnica Portowa to wymarzone miejsce dla złodziei i żebraków. Zbyt wielu naiwniaków się po niej przechadzało, lecz zarazem wiele straży. Dziecko rozejrzało się. Jej wzrok przykuł wysoki mężczyzna ubrany w szaty posłannika. Na pasku przypiętą miał sakiewkę pełną złota, a na każdym palcu sygnety z rubinami, bądź innymi szlachetnymi kamieniami. Stał niemal na wyciągnięcie ręki. Nagle obok niego pojawił się strażnik.
-Szanowny Mistrz Falkon z Zakonu Feniksa?- spytał się mężczyzny.
-Ciszej głupcze!- ostro szepnął człowiek. -Jeszcze ktoś usłyszy!
-Wybacz panie. Król przysyła mnie, bym eskortował Waszą Litość do zamku.- powiedział strażnik i lekko ukłonił się. Dziewczynka niewiele wiedziała o Zakonach. Pragnęła zdobyć tylko kilka miedziaków na jedzenie. Zakradła się cicho na bosych nogach. Weszła w jedność z cieniem. Wyrównała oddech.
-A daleka jest droga do zamku?- zagadywał nadal strażnika Falkon. Dziewczynka stała już za nim. Sięgnęła powoli do sakiewki.
-Ech.. Dosyć długa... Zapewne Wasza Litość jest zmęczona długą podróżą do Regror?- potrzebowała jeszcze chwili. Pragnęłaby rozmowa mężczyzn się nie skończyła.
-Tak, zmęczyłem się i z chęcią odpocznę w jakiejś przytulnej gospodzie... Może polecasz jakąś młoda damo?- powiedział Mistrz i spojrzał na dziewczynkę, która nagle straciła koncentracje i ukazała się. Strażnik szybko złapał ja za nadgarstek.
-Znowu się tu pałętasz przeklęty mieszańcu?! Teraz nie ujdzie ci to płazem!- zaczął krzyczeć. Dziecku z strachu napłynęły łzy do oczu.
-Drogi przyjacielu! Tak się nie traktuje młodych dam! Puść ją natychmiast!- skarcił strażnika Falkon. Wojownik posłusznie puścił dziewczynkę, która zaczęła cicho płakać zielonymi łzami. Mistrz przykucnął przy niej i spojrzał głęboko w jej oczy. -Jak cię zwą?- zapytał ciepłym głosem.
-Mary...- odpowiedziała niepewnym szeptem. Mężczyzna sięgnął do sakiewki i wyciągnął 3 złote monety, które podał dziewczynce
-Proszę. Jak następnym razem się spotkamy to będziesz pewniejsza.- powiedział Falkon. Wstał i pokazał strażnikowi, by za nim podążał. Mary chwile stała w ciszy patrząc na odchodzącego mężczyznę i próbując zrozumieć jego słowa. Zwróciła wzrok na monety, które moment później schowała do woreczka na szyi.
Zaczął zbliżać się mroźny wieczór. Musiała poszukać jakiegoś schronienia. Nie chciała zostać w Dzielnicy Portowej, być może i bogatej, ale bardzo niebezpiecznej. Do Krwawej Dzielnicy wolała się nie zapuszczać po zachodzie słońca. Po woli kierowała swe kroki w stronę Dzielnicy Mieszkalnej. Była to najbezpieczniejsza nocą dzielnica w całym Regror.
Miała wrażenie, że ktoś za nią podąża. Przystanęła na chwile, przymknęła oczy i wytężyła słuch. Usłyszała czyjś oddech. Szybko otworzyła oczy i zaczęła biec ile sił w wybrany kierunek. Nie chciała się dowiedzieć, kim jest obcy. Po paru minutach uczucie zniknęło i zaczęła powoli kroczyć. Ulice już całkowicie opustoszały, a resztki czerwonawej tafli słońca na niebie tworzyły złowrogie cienie na ścianach domów. Mary patrzyła z pasją na zmieniające się otoczenie nie przerywając marszu.
-Nocą wszystko jest takie piękne, a zarazem przerażające...- szepnęła do siebie. Na niebie zaczęły być widoczne gwiazdy i oblicze księżyca w pełni. Tej nocy był niezwykły, oblany zielona poświatą. -To dobry znak...- mruknęła patrząc na swego jedynego przyjaciela. Nagle wrażenie powróciło. Nie chciała tym razem sprawdzać, czy ktoś rzeczywiście za nią podąża. Znacznie przyśpieszyła. Już na horyzoncie zaczął ukazywać się łuk z wyrzeźbionym napisem: "Dzielnica Mieszkalna". O łuk stał oparty młody strażnik. Mary delikatnie się zgarbiła i podbiegła do niego.
-Proszę o miedziak na jedzenie...- szepnęła lekko zachrypniętym głosem.
-Wybacz maleńka, ale spróbuj tam.- strażnik wskazał Dzielnice. -Na pewno dają ci tam coś do jedzenie i być może znajdziesz nocleg.
-Dziękuje dobry panie...- powiedziała Mary i wbiegła za łuk. Znała tu większość mieszkających i każdy ją wyklął. Nie mogła się temu dziwić, była inna. Była Mieszańcem.
Szła wolnym krokiem. Czuła niepokój. Nagle z naprzeciwka biegł chłopiec mniej więcej jej wzrostu. Na jego twarzy gościł szeroki uśmiech. Miał krótkie i lekko szarpane blond włosy, oraz wyraziste zielne oczy. Mary stanęła i przygotowała się na unik. Nie udało się. Zderzył się z nią w ciągu sekundy.
-Przepraszam!- niemal krzyknął chłopiec. Uśmiech nie znikał z jego twarzy. Był od niej starszy o około dwa lata.
-Nic się nie stało...- szepnęła Mary, szybko wstała i podała chłopakowi dłoń, by pomóc mu wstać. Śmiało złapał jej dłoń i odwrócił się. Nagle w ich stronę szedł wolnym krokiem chłopak, równy jej wzrostowi i prawdopodobnie też starszy. Miał długie do pasa szare włosy, srebrne oczy, bladą cerę, oraz kamienną twarz, która nie wyrażała żadnych emocji.
-Nie no! Znowu mnie dogoniłeś!- krzyknął pierwszy przybysz i podszedł do przyjaciela, który go wyminął i stanął naprzeciwko Mary. Spojrzał głęboko w jej oczy i ukłonił się.
-Wybacz proszę mojemu przyjacielowi za jego niewychowanie.- powiedział cicho. Jego głos był anemiczny, niewyrażający ani jednej nuty uczuć, bezbarwny. Mary stała chwile w osłupieniu. Dzisiaj już cztery osoby były dla niej miłe, co nie zdarzyło się odkąd zginęli jej rodzice. -Jestem Kaedal, a to Aaron.- ciągnął dalej chłopak. Jego głos nie zmienił się nawet o drobinę.
-Cześć!- niemal wrzasnął jego przyjaciel. Uśmiech z jego twarzy nie znikał, a w oczach grały psotne iskierki. Mary zaintrygowała się tą różnicą charakterów. Kaedal był spokojny i opanowany, lecz bez emocji, a Aaron, wręcz przeciwnie. Wiecznie uśmiechnięty i dynamiczny. Swoje emocje pragnął wyrazić jak najgłośniej się dało.
Chłopcy zaczęli się jej bliżej przyglądać. -Nie przejmuj się Kaedalem! On już się taki urodził, ale jest świetnym przyjacielem...- powiedział Aaron i klepnął chłopaka w ramię, który tylko na niego bezbarwnie spojrzał.
-Cześć... Jestem Mary...- powiedziała cicho i lekko trzasnęła głową by zakryć twarz włosami. Aaron bez zbędnych ceregieli podszedł i zgarnął jej włosy z twarzy. Spojrzała na niego przerażonym wzrokiem. Na początku zrobił zamyśloną minę, a po chwili znów szeroko się uśmiechnął.
-Czemu się kryjesz? Przecież jesteś ładna!- powiedział ucieszony. Kaedal zbliżył się i spojrzał w oczy Mary.
-Tak jest ładna.- mówił nadal bez uczuć. Dziewczyna nie wiedziała, czy żartuje, czy mówi szczerze. -Ale pewnie kryje ją przez to, że ma mieszaną krew...- dodał po chwili.
-Hę? Ty też masz i się nie kryjesz.- powiedział Aaron i zaczął badawczo przyglądać się to przyjacielowi to Mary. Zmierzwił włosy palcami i skierował wzrok na księżyc. Widać, ze nad czymś się zastanawiał.
-Gdzie mieszkasz...- skierował się Kaedal do Mary.
-Nie mam domu...- szepnęła. Aaron nagle klasnął w dłonie.
-Już wiem! Zamieszkasz u mnie!- wrzasnął.
-To nie jest dobry pomysł...- zaczęła trochę głośniej, lecz chłopak uciszył ją ręką.
-Aaronie.. Ona ma racje... Twoi rodzice są już do mnie uprzedzeni to, co dopiero z nią będzie... -wtrącił Kaedal. Aaron spojrzał na niego i, po chwili zaczął znów się nad czymś zastanawiać.
-Wybaczcie, ale ja już lepiej pójdę poszukać schronienia. Narazie!- powiedziała Mary, ale nagle obaj złapali ją za ramiona.
-O nie! Nie damy ci spać przecież na dworze!- powiedział jak zwykle radosny Aaron.
-Może niech u mnie nocuje...- zaproponował Kaedal. Mary ciągle zastanawiała się, jak on to robi, że mówi bez uczuć i emocji. Jego słowa są czyste, nieskażone ironią, czy sarkazmem, lecz także nie znają odczucia radości.
-Stary! To genialny pomysł! Ech... Szkoda, że to nie ja na to wpadłem...- powiedział Aaron. Dziewczyna spojrzała na niego i nagle po cichu się zaśmiała. Miała bardzo dźwięczny i uroczy śmiech. -Ale fajnie się śmiejesz! Nie tylko ładna, ale też i śliczny masz śmiech!- powiedział uradowany chłopak i dołączył do śmiechu. Kaedal tylko na nich patrzył. Po chwili przestali się śmiać.
-To było śmieszne... Naprawdę bardzo śmieszne...- powiedział, a Aaron i Mary znowu zaczęli się śmiać.
Cała trójka przeczuwała, że to początek dobrej i trwałej przyjaźni, lecz żadne z nich nie chciało się przyznać do swoich odczuć.